کد مطلب:137399 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:239
زینب در خانه ی فاطمه (مادر)
حضرت زینب كبری علیهاالسلام در خانه ای متولد شد كه چیزی از دنیا و زخارفش وجود نداشت. خانه ای كه اساس آن بر تقوا و صلاح استوار بود. او می دید در خانه ای كه متشكل شده از پدرش امیرالمؤمنین علیه السلام،
و مادرش سیدة نساء العالمین و برادرانش، دو ریحانه ی رسول رب العالمین را نور فراگرفته است. در خانه ی فاطمه علیهاالسلام طی سه سال متوالی سه فرزند عزیز و گرامی متولد شدند، امام حسن علیه السلام در سال سوم هجری، امام حسین علیه السلام در سال چهارم هجری، و زینب كبری علیهاالسلام در سال پنجم هجری قمری.
پیامبر اكرم صلی الله علیه و اله طاقت دوری از خانه ی فاطمه را نداشت، و هیچ امری او را از سركشی به خانه دخترش به خود مشغول نمی كرد، مخصوصا بعد از آن كه دو ریحانه اش، حسن و حسین علیهم السلام متولد شدند. لذا وقتی داخل آن منزل می شد آنها را می بوسید و می بویید و به آنها لبخند شادمانی می زد.
روزی به منزل فاطمه علیهاالسلام وارد شد و حسن را گرفت و بر دوش خود نهاد، به تبعیت او حضرت علی علیه السلام حسین را بر دوش گرفت، و سپس فاطمه علیهاالسلام زینب را بالای دوش خود برد. آری، صحن و ستونهای این خانه كه آكنده از صفا و صمیمیت و پاكی بود، از فرط خوشحالی و مسرت به لرزه می آمد. پیامبر خدا صلی الله علیه و اله به خاندان خود مفتخر و مسرور، و ایشان نیز به وجود حضرت مفتخر و شادمان.
آنچه كه گفته شد و بسیاری از سخنانی كه ناگفته ماند، دلالت بر این دارد كه حضرت رسول اكرم صلی الله علیه و اله نسبت به پیامبران گذشته از خاندانش بیشترین خرسندی و خوشبختی را داشت، همچنان كه نسبت به پیامبران دیگر بیشترین بلا و آزار را به سبب بستگان و قومش از امثال ابوجهل و ابوسفیان تحمل نمود.
آری، زینب علیهاالسلام در چنین خانه ای متولد شد، آن خانه ای كه
پیامبر صلی الله علیه و اله را شادمان كرد، و در آن سكینه و اطمینان پیدا می كرد.
آن خانه ای كه از سینه ی پاك مادرش كه پاره ی تن رسول گرامی بود شیر خورد، و با برادرانش آن دو سرور جوانان اهل بهشت، نشست و برخاست كرده، و از منبع فیض پدرش كه باب شهر علم نبی بود كسب علم نمود. سپس از این خانه خارج شد، (و به خانه شوهر رفت)، تا با سینه ای وسیعتر از آسمان، وقلبی استوارتر از كوههای محكم و استوار، از بلایا و مصیبت هایی كه روزگار برای او در نظر داشت، استقبال كند، و این سعه ی صدر و استقامت از سیده ی حورا علیهاالسلام عجیب و بعید نیست، چه این كه او در خانه ای متولد شد كه راه روشن خاتم پیامبران و سید انبیا بر آن حاكم بوده است.
و مادرش سیدة نساء العالمین و برادرانش، دو ریحانه ی رسول رب العالمین را نور فراگرفته است. در خانه ی فاطمه علیهاالسلام طی سه سال متوالی سه فرزند عزیز و گرامی متولد شدند، امام حسن علیه السلام در سال سوم هجری، امام حسین علیه السلام در سال چهارم هجری، و زینب كبری علیهاالسلام در سال پنجم هجری قمری.
پیامبر اكرم صلی الله علیه و اله طاقت دوری از خانه ی فاطمه را نداشت، و هیچ امری او را از سركشی به خانه دخترش به خود مشغول نمی كرد، مخصوصا بعد از آن كه دو ریحانه اش، حسن و حسین علیهم السلام متولد شدند. لذا وقتی داخل آن منزل می شد آنها را می بوسید و می بویید و به آنها لبخند شادمانی می زد.
روزی به منزل فاطمه علیهاالسلام وارد شد و حسن را گرفت و بر دوش خود نهاد، به تبعیت او حضرت علی علیه السلام حسین را بر دوش گرفت، و سپس فاطمه علیهاالسلام زینب را بالای دوش خود برد. آری، صحن و ستونهای این خانه كه آكنده از صفا و صمیمیت و پاكی بود، از فرط خوشحالی و مسرت به لرزه می آمد. پیامبر خدا صلی الله علیه و اله به خاندان خود مفتخر و مسرور، و ایشان نیز به وجود حضرت مفتخر و شادمان.
آنچه كه گفته شد و بسیاری از سخنانی كه ناگفته ماند، دلالت بر این دارد كه حضرت رسول اكرم صلی الله علیه و اله نسبت به پیامبران گذشته از خاندانش بیشترین خرسندی و خوشبختی را داشت، همچنان كه نسبت به پیامبران دیگر بیشترین بلا و آزار را به سبب بستگان و قومش از امثال ابوجهل و ابوسفیان تحمل نمود.
آری، زینب علیهاالسلام در چنین خانه ای متولد شد، آن خانه ای كه
پیامبر صلی الله علیه و اله را شادمان كرد، و در آن سكینه و اطمینان پیدا می كرد.
آن خانه ای كه از سینه ی پاك مادرش كه پاره ی تن رسول گرامی بود شیر خورد، و با برادرانش آن دو سرور جوانان اهل بهشت، نشست و برخاست كرده، و از منبع فیض پدرش كه باب شهر علم نبی بود كسب علم نمود. سپس از این خانه خارج شد، (و به خانه شوهر رفت)، تا با سینه ای وسیعتر از آسمان، وقلبی استوارتر از كوههای محكم و استوار، از بلایا و مصیبت هایی كه روزگار برای او در نظر داشت، استقبال كند، و این سعه ی صدر و استقامت از سیده ی حورا علیهاالسلام عجیب و بعید نیست، چه این كه او در خانه ای متولد شد كه راه روشن خاتم پیامبران و سید انبیا بر آن حاكم بوده است.